2021 Ero furcata

Spider of the year 2021

Two-humped pirate spider

Ero furcata (Villers, 1789)

Ero furcata

Ero furcata

Information

The two-humped pirate spider, Ero furcata (Villers, 1789), belongs to the similarly named family of the pirate spiders (Mimetidae). Worldwide this spider family has 154 species. Ten species are known from Europe, nine of which are listed under the genus Ero. As well as Ero furcata, three further species in this genus are primarily distributed in Central Europe: Ero alphana (Walckenaer, 1802), E. cambridgei Kulczyński, 1991 und E. tuberculata (De Geer, 1778).

The two-humped pirate spider is distributed across the Palaearctic region. In Central Europe it is mostly restricted to plains and foothills (up to 800 m altitude), but in montane regions it can extend to 1,500 m. In Austria there are even records from scree slopes up to 2,000 m above sea level. You can find the pirate spider in natural settings, typically on the floor of different forest types, but also in the lower (and sometime middle) trunk region of trees. Otherwise, they are found at the edges of forests, in bushes and warm localities. The two-humped pirate spider is not considered endangered.

Contacts

Maps and Photos

Literature

Information in other languages

--ALBGDEFIFRITNLPLSE

Merimanga e Vitit 2021 Merimanga pirate - Ero furcata (Villers, 1789)   Merimanga pirate, Ero furcata (Villers, 1789), i përket familjes sё merimangave pirate me gunga (Mimetidae). Në mbarë botën, kjo familje ka 154 lloje, nga të cilat 10 jetojnë në Evropë dhe një në Shqipëri. Kjo familje përfaqësohet nga dy gjini, Ero dhe Mimetus. Gjinia Ero përfaqësohet nga katër lloje të shpërndara kryesisht në Evropën Qendrore: Ero aphana (Walckenaer, 1802), E. cambridgei Kulczyński, 1991, Ero furcata (Villers, 1789) dhe E. tuberculata (de Geer, 1778). E. tuberculata është i vetmi lloj që është identifikuar në Shqipëri. E. furcata është e shpërndarë në të gjithë rajonin Palearktik. Në Evropën Qendrore ajo ndodhet mё sё shumti nё rrafshinat dhe ultësirat deri në 800 m mbi nivelit e detit, por në rajonet malore ajo mund të gjendet deri në 1500 m. Në Austri ka të dhëna të pranisë së saj në shpatet e rrëpirave të maleve deri në 2000 m mbi nivelin e detit. Kjo merimangë gjendet në mjedise natyrore, zakonisht në bimësinë e ulët të llojeve të ndryshme të pyjeve, por edhe në pjesën e ulët të trungjeve të drurëve. Gjithashtu ato gjenden edhe në skajet e pyjeve, në shkurre dhe vende të ngrohta. Merimanga pirate nuk konsiderohet lloj i rrezikuar. Gjatësia e trupit të meshkujve është 2.5-3 mm, dhe e femrave 4.5-4.8 mm. Cefalotoraksi është i ngritur në pjesën e mesit, me ngjyrë kafe të lehtë dhe ka shenja të zeza karakteristike. Abdomeni është i shkurtër dhe i rrumbullakët, me ngjyrë kafe të lehtë dhe me arna të errëta dhe dy gunga në pjesën e përparme. Këmbët janë kryesisht me shenja të qarta unazore, dhe dy ciftet e para të këmbëve janë më të gjata se të tjerat. Merimanga pirate është, siç e nënkupton dhe emri, një grabitëse dhe ha vetëm merimangat e tjera, sidomos llojet rrjetë ndërtuese. Merimanga pirate nuk ndërton një rrjetë të vetën, por në mënyrë të qëllimshme ajo hyn gjatë mbrëmjes ose natën në rrjetën e merimangave të tjera duke e pushtuar atë. Për të realizuar këtë, ajo me mjeshtëri lëviz fillin e mëndafshit, duke pretenduar të jetë një pre e cila ka ngecur në rrjetë, duke e gënjyer merimangën e kësaj rrjete. Në këtë mënyrë ajo e rrëmben dhe e tërheq këtë pre me këmbët e gjata të përparme, e pickon në këmbë duke e helmuar, dhe më pas e konsumon duke i thithur indet e brendshme, të tretura nga sekrecionet e stomakut të merimangës pirate. Gjatë ditës merimanga pirate fshihet nën gjethe ose pjesë të tjera të drurëve, zakonisht me këmbët e saj të tërhequra, duke u bërë kështu mjaft e vështirë për t’u gjetur. Më e lehtë për tu zbuluar është thesi karakteristik i vezëve, i prodhuar në fund të verës. Thesi i vezëve është në formë të një pikële, rreth 4 mm dhe përbëhet nga disa shtresa të ndryshme të mëndafshit. Shtresa më e brendshme është e hollë e bardhë e përbërë nga fije shumë të holla, shtresa e mesme ka mëndafsh më të trashë e të fortë i cili mbështjell të shtrënguar fort shtresën e brendshme, dhe shtresa e jashtme me fije të forta të dredhura. Thesi i vezëve zakonisht varet me anë të një filli të hollë të fortë rreth 15 mm të gjatë, nën një zgjatje, fletë ose pjesë tjetër të drurëve. Varja e thesit në këtë mënyrë ofron mbrojtje të tij nga grabitqarët që hanë vezët, por kjo nuk pengon parazitizmin nga kafshë të tilla si grerëzat ikneumone të cilat mund të dëmtojnë deri në 40% të thesit të vezëve. Thesi i vezëve zakonisht ka vetëm 6-8 vezë. Të vegjlit çelin pas dimërimit, dhe arrijnë pjekurinë seksuale nga fundi i pranverës dhe pastaj ndërtojnë thesin e tyre me vezë, të cilat çelin gjatë verës. Në këtë mënyrë, Ero furcata mund të gjendet gjatë gjithë vitit. Në Evropën Qendrore ka të pranishme dhe tre lloje të tjera të merimangave pirate, dhe të gjitha kanë një mënyrë jetese të ngjashme. Ero cambridgei është i ngjashëm me Ero furcata pasi ka dy gjunga, por është më i vogël dhe mund të gjendet gjatë gjithë vitit në habitatet e lagura si këneta ose livadhet e përmbytura. Ero aphana ka katër gunga, gjendet në skajet e pyjeve dhe shkurreve të pishave dhe është kryesisht aktiv nga Prilli deri në Gusht në vende të ngrohta. Ero tuberculata është lloji më i madh, ka po ashtu katër gunga, ku çifti i përparmë i tyre është veçanërisht i madh. Ky lloj mund të gjendet edhe në pyjet e pishave dhe habitatet e lagura. Pse ёshtё zgjedhur merimanga pirate si Merimanga Evropiane e Vitit? Si një ‘hajdute mes hajdutëve’, merimanga pirate ka zhvilluar një mënyrë të pazakontë të ushqyerit. Thesi karakteristik i vezëve gjithashtu ofron mundësinë e të tërhequrit të vëmendjes drejt mënyrave të ndryshme me anë të të cilave mëndafshi i merimangave mund të prodhohet dhe përdoret në mënyrë efikase. Duke zgjedhur Merimangën e Vitit, shkencëtarët shpresojnë që jo vetëm që do ti kushtohet vëmendje një grupi pak të njohur të kafshëve, por në të njëjtën kohë edhe për të mbledhur informacionin e përditësuar mbi shpërndarjen aktuale të saj. Në këtë kontekst, mund të shijoni këtë Merimangë të Vitit 2021 dhe të na ofroni ndihmë me të dhënat e vendndodhjes suaj ose me dokumentime fotografike të këtij lloji. Merimanga Evropiane e Vitit është përzgjedhur nga 84 araknologë nga 27 shtete Evropiane. Kordinimi i votave është realizuar nga Muzeu i Historisë së Natyrës së Vjenës, së bashku me ‘ArachnologischeGesellschaft’ (AraGes) dhe Shoqatën Evropiane të Araknologjisë. Christoph Hörweg & Blerina Vrenozi. Kontakt nё Shqipёri: Dr. Blerina Vrenozi, Muzeu i Shkencave tё Natyrёs, Rr. Petro Nini Luarasi, Nd. 76-1, No. 2, 1010 Tiranë, Shqipёri. E-mail: blerina.vrenozi@fshn.edu.al

Паяк на 2021 година

Двугърб пиратски паяк - Ero furcata (Villers 1789)   Информация   Двугърбия пиратски паяк, Ero furcata (Villers, 1789), принадлежи към семейството на пиратските паяци (Mimetidae, което обхваща 154 вида. Досега в Европа са известни десет вида, като девет от тях са обединени от род Ero. Освен Ero furcata, още три вида са разпространени в Централна Европа и България:  Ero aphana (Walckenaer, 1802), E. cambridgei Kulczyński, 1991 und E. tuberculata (De Geer, 1778).   Двугърбия пиратски паяк е разпространен в цяла Палеарктика, като в Централна Европа и България обитава най- вече равнините и подножието на планините до 800 нмв. В планинските райони обаче, може да достигне и до 1,500 нмв, а в Австрия той достига до рекордните 2,000 мнв. В природната среда, Пиратския паяк предпочита постилката на различните горски типове, но също се качва и по дънерите на дърветата. Обитава окрайнините на гората и храстите в топли местообитания. Двугърбия пиратски паяк не се смята за застрашен.   Дължината на тялото при мъжките е 2.5–3 mm, при женските 4.5–4.8 mm. Главогръдът е издигнат по средата, светло кафяв на цвят с характерни черни шарки. Аддоменът е къс и овален, също светло кафяв до жълт на цвят с черни петна и два тъпи израстъка в предната част. Краката са с ясно изразени препаски, като първите два чифта са по-дълги от останалите. Пиратския паяк, както показва неговото име е разбойник и напада и изяжда други паяци, особено такива, които строят мрежи. Пиратския паяк не строи мрежи, но вечерно време или през нощта умишлено навлиза в мрежи на други паяци. Така, преструвайки се на жертва, разтърсва мрежата и когато собственикът на мрежата отиде да провери какво се е хванало, Пиратския паяк го сграбчва с дългите си предни крака, ухапва го и го изсмуква до като остане само обвивката.   През деня Двугърбия пиратски паяк стои обикновено с крака скрити под листата, което го прави трудно откриваем.  По лесно се откриват неговите харакерни яйчени торби, които се появяват в края на лятото. Яйчената торба е с какпковидна форма, направена от няколко различни пласта паяжинна коприна и е широка около 4 mm. Най-вътрешният пласт е бял, изтъкан от много финни нишки, средният е направен от по-дебели и по-здрави нишки, а най-външният от къдрави, и най-дебели нишки. Яйчената торба, обикновено е закачена под някое листо или клонче и виси на тънка, но твърда нишка дълга около 15 mm. Така, висящата яйчена торба е защитена от хищници, които биха искали да я изядат. Тя не защитена обаче от паразитни животни, като някои видове листни оси (сем. Icheomunidae), които могат да заразят до 40% от яйчните торби. Торбите съдържат само 6–8 яйца. Малките паячета се излюпват след презимуване и стават възрастни към края на пролетта, а през лятото правят и своите яйчени торби. Така, Ero furcata може да бъде намерен през цялата година.   Както беше обяснено по горе в Централна Европа и България има още три редки вида от род Ero с подобен начин на живот. Ero cambridgei, също има два израстъка на абдомена, но е по малък от Ero furcate, обитава най-вече влажни хабитати, като наводнени ливади и мочурища. Четригърбият Ero aphana може да бъде намерен по окрайнините на борови гори и храсти в по-топли райони, активен е от април до август. Голямият Ero tuberculata също има четри гърбици, като предните две са действително големи, може да бъде намерен също в борови гори и влажни хабитати.   Защо Двъгърбия пиратски паяк беше избран за Паяк на годината? Като разбойник сред разбойниците двугърбия пиратски паяк е известен със своя необикновен начин на хранене. От друга страна, досега няма избиран за Паяк на годината друг член на тази фамилия. Неговата странна яйчена торба, предоставя възможност да видим още един начин на успешното използване на паяжинната копринена нишка.   С избирането на Паяк на годината учените се надяват не само да популяризират по малко известни животински групи, но и да съберат данни за съвременното им разпространение. Така че, забавлявайте се с Паяка на годината и ни помогнете с информация и снимки (на паяка и яичена торба).   „Европейския паяк на годината“ е избран от 84 арахнолози от 27 Европейски страни. Координатор е Природонаучния Музей на Виена, заедно с Арахнологичното Дружество (AraGes) и Европейското Общество по Арахнология (ESA).   Кристов Хьорвег & Христо Делчев

Spinne des Jahres 2021

Zweihöcker-Spinnenfresser - Ero furcata (Villers, 1789)   Der Zweihöcker-Spinnenfresser, Ero furcata (Villers, 1789), gehört zur gleichnamigen Familie der Spinnenfresser (Mimetidae). Diese Spinnenfamilie zählt weltweit 154 Arten, in Europa sind 10 Arten bekannt; davon sind 9 Arten in der Gattung Ero gelistet. Neben Ero furcata haben drei weitere Arten dieser Gattung ihren Verbreitungsschwerpunkt in Mitteleuropa: Ero alphana (Walckenaer, 1802), E. cambridgei Kulczyński, 1991 und E. tuberculata (De Geer, 1778). Der Zweihöcker-Spinnenfresser ist paläarktisch verbreitet. In Mitteleuropa ist die Art vornehmlich an die planar-kolline Höhenstufe (bis 800m Seehöhe) gebunden, kann aber aber auch in montane Gebiete (bis 1500m) vordringen; in Österreich gibt es sogar Fundmeldungen aus einer Geröllhalde in 2000m Seehöhe. Man kann den Zweihöcker-Spinnenfresser in naturnahen Standorten antreffen, meist findet man ihn in der Bodenstreu verschiedener Waldtypen, aber auch im unteren (und gelegentlich) mittleren Stammbereich von Bäumen; des Weiteren an Waldrändern, in Sträuchern und an Wärmestandorten. Der Zweihöcker-Spinnenfresser gilt als nicht gefährdet. Die Körperlänge des Männchens beträgt 2,5 - 3 mm, die des Weibchens 3,5 – 4,8 mm. Der Vorderkörper ist mittig erhöht, hellbraun gefärbt und weist eine charakteristische schwarze Zeichnung auf; der Hinterkörper ist kurz und auffällig kugelig gewölbt, ebenfalls hellbraun bis gelblich gefärbt, mit dunklen Flecken und 2 stumpfen Höckern im vorderen Bereich. Die Beine sind meist klar geringelt, zudem sind die beiden vorderen Beinpaare länger als die restlichen Beine. Der Zweihöcker-Spinnenfresser ernährt sich - wie sich bereits aus seinem deutschen Namen vermuten lässt, ausschließlich von anderen Spinnen, v. a. von Netzspinnen. Er baut kein eigenes Netz, sondern besucht am Abend und in der Nacht aktiv Netze von z. B. Kugelspinnen, wo er durch geschicktes Zupfen ein ins Netz gegangenes Beutetier vortäuscht. Die dadurch angelockte Netzinhaberin wird mit den langen Vorderbeinen gepackt, ins Bein gebissen und anschließend ausgesaugt. Nicht umsonst trägt der Zweihöcker-Spinnenfresser den englischen Namen „pirate spider“. Untertags sitzt der kleine Zweihöcker-Spinnenfresser, oft mit angezogenen Beinen, gut versteckt unter Blättern und Zweigen und ist daher nicht leicht zu entdecken. Leichter zu finden ist hingegen der charakteristische Kokon, der im Spätsommer produziert wird. Der Kokon ist tropfenförmig gestaltet, um die 4 mm groß, und besteht aus mehreren Lagen verschiedener Spinnseiden: Innen eine weiße dünne Gespinstschicht aus feiner Seide, eine mittlere Lage aus grober, fester Seide, die straff über die innere Schicht gelegt wird, und einer äußeren Hüllschicht aus gekräuselten, drahtartigen Fäden. Der Kokon wird in der Regel an einem ca. 15 mm langen, dünnen, aber steifen Faden unter Vorsprüngen, Blättern oder an Zweigen angebracht. Diese Aufhängung kann als Schutzmaßnahme gegen Eiräuber angesehen werden, verhindert aber nicht die Parasitierung durch z.B. Schlupfwespen, die bis zu 40% der Kokons betreffen kann. Der Kokon selbst enthält meist nur 6-8 Eier. Die Jungspinnen schlüpfen nach der Überwinterung und werden bis zum späten Frühjahr erwachsen und bauen dann eigene Kokons, die wiederum im Sommer verlassen werden. Somit ist Ero furcata ganzjährig anzutreffen.   In (Mittel-)Europa kommen - wie bereits eingangs erwähnt - drei weitere, jedoch seltenere Arten mit allerdings ähnlicher Lebensweise vor. Ebenfalls zwei Höcker am Hinterleib weist Ero cambridgei, der Sumpfspinnenfresser, auf, der ganzjährig in feuchteren Gebieten wie Hochmooren oder überschwemmten Wiesen vorkommt, und auch etwas kleiner ist als Ero furcata. Ero aphana, der Vierhöcker-Spinnenfresser, lebt am Rand von Nadelwäldern und Sträuchern, und ist von April bis August meist in wärmeren Lagen aktiv. Ero tuberculata, der Große Spinnenfresser, hat ebenfalls vier Höcker, wobei das vordere Paar besonders groß ist; diese seltene Art er kann ab Juni ebenfalls in Nadelwäldern und feuchtem Gelände, angetroffen werden.    
Warum wurde der Zweihöcker-Spinnenfresser zur Europäischen Spinne des Jahres gewählt?
Als „Räuber unter den Räubern“ hat der Zweihöcker-Spinnenfresser eine bemerkenswerte Nahrungsbiologie entwickelt. Daher mag es überraschen, dass bislang kein Vertreter dieser Spinnenfamilie als Spinne des Jahres ausgezeichnet wurde. Auch der charakteristische Kokon bietet bei dieser Art die Möglichkeit, das Augenmerk auf die vielseitige Verwendung von Spinnseide und ihre effiziente Produktion und Verarbeitung zu richten. Mit der Wahl der Spinne des Jahres soll aber nicht nur eine „wenig beliebte“ Tiergruppe ins rechte Licht gerückt werden, sondern gleichzeitig erhoffen sich die Wissenschaftler, Daten zur aktuellen Verbreitung zu bekommen. In diesem Sinne: erfreuen Sie sich an der Spinne des Jahres und helfen Sie mit ihrer Fundmeldung oder ihrem Foto (von Spinne und Kokon!) bei der Dokumentation dieser Art. Gewählt wurde die „Europäische Spinne des Jahres“ von 84 Arachnologen aus 27 europäischen Ländern. Die Koordination der Wahl liegt beim Naturhistorischen Museum Wien, in Zusammenarbeit mit der Arachnologischen Gesellschaft (AraGes) und der European Society of Arachnology (ESA).   Christoph Hörweg

Vuoden 2021 hämähäkki

Hämähäkinsyöjä - Ero furcata (Villers, 1789)   Hämähäkinsyöjä, Ero furcata (Villers, 1789), kuuluu samoin nimettyyn heimoon hämähäkinsyöjät (Mimetidae). Tässä pienessä heimossa on maailmanlaajuisesti 154 lajia, joista Euroopassa esiintyy 10 lajia. Näistä yhdeksän kuuluu sukuun Ero, joista käytetään myös nimeä “pedokit”. Pohjois-Euroopassa tavataan suvusta kolme lajia, joista Ero furcata on tavallisin. Suomessa esiintyy myös laji E. cambridgei Kulczynski, 1911 ja mahdollisesti myös E. tuberculata (De Geer, 1778). Keski-Euroopassa laji esiintyy etenkin alankoalueilla, vuoristoissa sitä on tavattu aina 1500-2000 m korkeudelle asti. Suomessa Ero furcata esiintyy koko maassa lukuunottamatta korkeimpia tunturialueita. Lajin voi löytää monenlaisista elinympäristöistä, tyypillisimmin metsien pohja- ja kenttäkerroksesta, joskus puiden rungoiltakin. Myös metsänreunat, pensaikot ja erilaiset lämpimät elinpaikat ovat suosittuja. Tämä laji ei ole missään Euroopassa uhanalainen. Koiraiden ruumiin pituus on 2.5- 3 mm, naaraiden 4.5-4.8 mm. Eturuumis on keskiosaltaan kohonnut, väriltään vaaleanruskea tyypillisin tummin kuvioinnein. Takaruumis on pyöreä, väriltään vaaleanruskeasta kellertävään ja siinäkin on luonteenomaiset värikuvioinnit. Takaruumiin selkäpuolen etureunan lähellä on kaksi matalaa mutta havaittavaa nystyä. Raajoissa on selkeät tummat rengaskuviot, ja kaksi etumaista jalkaparia on muita pidempiä. Hämähäkinsyöjä saalistaa nimensä mukaisesti vain toisia hämähäkkejä, erityisesti verkkoja kutovia lajeja. Se ei kudo itselleen pyyntiverkkoa vaan siirtyy varovasti ilta- tai yöaikaan muiden lajien, erityisesti pallohämähäkkien (Theridiidae), verkkoon. Siinä se värisyttää taitavasti verkon säikeitä tekeytyen verkkoon joutuneeksi saaliseläimeksi. Tällä tavoin sen lähelle houkuteltu verkon omistaja joutuu tunkeutujan pitkien etujalkojen kaappaamaksi, sitä purraan raajaan ja lopuksi se imetään hämähäkinsyöjän ravinnoksi.  Päiväsaikaan paikallaan olevaa hämähäkinsyöjää on vaikea havaita sen piilotellessa, tavallisesti raajat kokoon vedettyinä, lehtien tai oksien alla. Lajin tyypillisen muotoinen munakotelo  on paljon helpommin löydettävissä. Loppukesällä ilmestyvä munakotelo on pisaran muotoinen, läpimitaltaan noin 4 mm, ja se on tehty useammista seittikerroksista. Sisin kerros muodostuu ohuista valkeista säikeistä, keskikerros on vahvempia säikeitä tiiviisti sisimmän kerroksen päällä, ja tukeva uloin kerros on karheaa, kähärtyvää seittiä. Munakotelo riippuu tavallisesti suojaavan oksan, lehden  tai vastaavan alla ohuen, mutta vahvan noin 15 mm mittaisen seittisiiman varassa. Riippuva munakotelo voi estää petoja syömästä munia, mutta se ei suojele niitä loisilta, niinpä ahmaspistiäiset    (Ichneumonidae) voivat loisia paikoin jopa 40 % munakoteloista. Hämäkinsyöjän munakoteloissa on tavallisesti vain 6-8 munaa. Nuoret hämähäkit kuoriutuvat talvehdittuaan keväällä. Hämähäkit aikuistuvat loppukeväällä ja kutovat kesällä munakotelonsa. Aikuisia tavataan kautta vuoden kesäpuoliskon.  Muut Pohjois- ja Keski-Euroopassa tavattavat Ero-lajit ovat  ovat harvinaisempia, mutta niillä on samat elintavat. Ero cambridgei elää tavallisesti kosteammissa paikoissa kuin E. furcata ja on sitä hieman pienempi. Myös sillä on kaksi nystyä takaruumiin selkäpuolella.  Harvinainen E. tuberculata on kooltaan hieman suurempi, ja sillä on neljä kyhmyä selässään, näistä etumainen pari on suurempi. Kunkin lajin munakotelo on omansa muotoinen.    
Miksi hämähäkinsyöjä valittiin vuoden hämähäkiksi?
“Ryövärinä ryöväreiden keskuudessa” hämähäkinsyöjä on kehittänyt epätavallisen ravinnon hankintatavan. Siksi voi pitää yllättävänä, ettei tämän heimon edustajaa ole valittu jo aikaisemmin vuoden eurooppalaiseksi hämähäkiksi. Luonteenomainen munakotelo tarjoaa myös tilaisuuden kiinnittää huomiota hämähäkin seitin monenlaisiin tyyppeihin ja käyttötapoihin. Vuoden hämähäkin valinnalla tutkijat pyrkivät tuomaan esiin tämän “vähemmän suositun” eläinryhmän merkittävyyttä. Siksipä, nauti vuoden hämähäkistä ja sen seuraamisesta. Eurooppalaisen vuoden hämähäkin on valinnut 84 araknologia (hämähäkkien tutkijaa) 27 Euroopan maasta. Äänestyksen on koordinoinut Wienin Luonnonhistoriallinen museo yhdessä saksankielisen hämähäkkiseuran (Arachnologische Gesellschaft, AraGes) ja Euroopan hämähäkkitutkijain seuran (European Society of Arachnology, ESA) kanssa. Christoph Hörweg & Seppo Koponen

Araignée de l’année 2021

Araignée pirate à deux bosses - Ero furcata (Villers 1789)   Information   L'araignée pirate à deux bosses, Ero furcata (Villers, 1789), appartient à la famille du même nom, les araignées pirates (Mimetidae). Dans le monde entier, cette famille d'araignées compte 154 espèces. Dix espèces sont connues d'Europe, dont neuf sont répertoriées sous le genre Ero. Outre Ero furcata, trois autres espèces de ce genre sont principalement établies en Europe centrale : Ero alphana (Walckenaer, 1802), E. cambridgei Kulczyński, 1991 et E. tuberculata (De Geer, 1778).   L'araignée pirate à deux bosses se rencontre dans la région paléarctique. En Europe centrale, elle est essentiellement limitée aux plaines et aux contreforts (jusqu'à 800 m d'altitude), mais en régions montagneuses, sa répartition peut s'étendre jusqu'à 1 500 m. En Autriche, il y a même des enregistrements sur pentes d'éboulis jusqu'à 2000 m au-dessus du niveau de la mer. L'araignée pirate vit dans ces environnements naturels, généralement au sol de différents types de forêts, mais aussi du bas au milieu des troncs d’arbres. Sinon, on les trouve à l'orée des forêts, dans les buissons et les endroits chauds. L'araignée pirate à deux bosses n'est pas considérée en voie de disparition.   La longueur du corps des mâles est de 2,5 à 3 mm, celle des femelles de 4,5 à 4,8 mm. Le céphalothorax est surélevé au milieu, de couleur brun clair et présente des marques noires caractéristiques. L'abdomen est court et sensiblement arrondi, également de couleur brun clair à jaune avec des taches sombres et deux bosses émoussées vers l'avant. Les pattes sont pour la plupart avec des marques claires en forme d'anneau, les deux premières paires étant plus longues que les autres. L'araignée pirate est, comme son nom l'indique, une voleuse et elle ne se nourrit que d'autres araignées, en particulier des espèces à toile de différents types. Elle ne construit pas de toile elle-même, mais pénètre délibérément sur les édifices soyeux d’autres espèces, en soirée ou durant la nuit. Là, elle bouge habilement des fils de soie, faisant semblant d'être une proie qui a atterri sur le piège. Ainsi attiré, la propriétaire de la toile est alors saisie par les longues pattes avant de l'araignée pirate, puis mordu rapidement dans une patte avant d’être aspiré à sec. Pendant la journée, l'araignée pirate à deux bosses est au repos, généralement avec ses pattes rétractées, cachées sous des feuilles ou des brindilles et donc assez difficile à dénicher. Le sac à oeufs caractéristique, produit à la fin de l'été, est plus facile à découvrir. Ce cocon a une forme de goutte ou de lampe, d'environ 3-4 mm de diamètre, et est composé de plusieurs couches de soie successives. La couche interne est formée de fils blancs très fins, la couche intermédiaire est tissée avec de la soie plus épaisse et plus résistante, fortement tassée sur la couche intérieure, le tout étant recouvert d’une couche externe lâche faite de brins crépus et raides de coloration souvent dorée. Le sac à oeufs est généralement suspendu sous une saillie, une feuille ou une brindille au bout d’un fil mince mais rigide, d’environ 15 mm de long. Le suspendre de cette manière peut offrir une protection contre les prédateurs qui se nourriraient des œufs, mais n'empêche pas le parasitisme par certains animaux comme les ichneumons, guêpes qui peuvent affecter jusqu'à 40% du contenu des cocons. Ceux-ci ne contiennent généralement qu’une petite dizaine d’œufs. Les jeunes araignées éclosent après avoir hivernées. Elles n’arrivent à maturité qu’à la fin du printemps puis les femelles construisent leurs propres cocons, dont les jeunes sortiront pendant l'été. De cette façon, Ero furcata peut être rencontré toute l'année. En Europe centrale, il existe - comme indiqué ci-dessus - trois autres espèces plus rares, mais avec un mode de vie similaire. Également avec deux bosses sur l'abdomen mais plus petite que Ero furcata, on peut observer Ero cambridgei toute l'année dans des habitats humides comme les landes ou les prairies inondées. Ero aphana, à quatre bosses, occupe la lisière des forêts de pins et des buissons, étant principalement active d'avril à août en milieux plus chauds. Le grand Ero tuberculata a également quatre bosses dont deux sont très développées ; cette espèce rare peut également être vue dans les forêts de pins et les habitats humides. Pourquoi l'araignée pirate à deux bosses a-t-elle été choisie comme l'araignée de l'année ?En tant que «voleuse parmi les voleurs», l’araignée pirate à deux bosses a développé une façon inhabituelle de se nourrir. Ce qui explique peut-être qu'aucun membre de cette famille d'araignées n'avait jusqu’à présent été choisi ! Mais son comportement particulier offre la possibilité d'attirer l'attention sur la diversité des mœurs des araignées et la confection de ce cocon caractéristique montre aussi comment les fils de soie peuvent être produits et utilisés efficacement. En choisissant une araignée de l’année, les scientifiques espèrent non seulement mettre en lumière un groupe d’animaux «moins populaires», mais en même temps recueillir des informations à jour sur sa distribution. En ce sens, appréciez l'Araignée de l'année et aidez à documenter cette espèce avec vos données ou vos photos (de l'araignée et du cocon!). L'Araignée européenne de l'année a été choisie par 84 arachnologues de 27 pays européens. La coordination du vote est assurée par le Muséum d'histoire naturelle de Vienne, en collaboration avec l'Arachnologischen Gesellschaft (AraGes) et la Société européenne d'arachnologie (ESA).   Christoph Hörweg & Christine Rollard  

Ragno dell’anno 2021

Il ragno pirata - Ero furcata (Villers 1789)   Il ragno pirata Ero furcata (Villers 1789), appartiene alla famiglia dei Mimetidae, che al mondo conta 154 specie, di cui 10 in Europa e 6 in Italia. La famiglia è rappresentata da due generi, Mimetus ed Ero. Il genere Ero conta in Italia 5 specie (Ero alphana (Walckenaer 1802), E. cambridgei Kulczyński 1991, E. flammeola Simon 1881 E. furcata (Villers 1789) e E. tuberculata (De Geer 1778)., mentre per il genere Mimetus è noto soltanto M. laevigatus (Keyserling 1863). Ero furcata (Villers 1789) presenta una distribuzione paleartica. In Europa è più frequente in zone di pianura e pedemontane fino agli 800 m di quota, ma può spingersi anche in zone di montane oltre i 1500 m. Il ragno pirata si ritrova abitualmente in ambienti naturali ed in particolare gli strati bassi della vegetazione o la base dei tronchi degli alberi, in genere in zone assolate e calde. Il ragno pirata non è considerato in pericolo di estinzione in nessuno stato europeo. La lunghezza del corpo del maschio misura 2.5–3 mm, mentre le femmine raggiungono i 4.5–4.8 mm. Nella parte centrale il cefalotorace è rialzato, si presenta di colore bruno con un caratteristico disegno scuro. L’addome è raccorciato e arrotondato, presenta un colore bruno chiaro tendente al giallastro su cui si stagliano delle macchie più scure e due gobbe nella zona prossimale. Gli arti sono annulati e le prima due paia sono più lunghe delle altre. Il ragno pirata non costruisce alcun tipo di ragnatela ma, come suggerisce il suo nome, assalta gli altri ragni invadendo le loro tele. Per fare questo, il ragno pirata pizzica la tela degli altri ragni fingendosi una preda. In questo modo l’ignaro proprietario viene attratto con l’inganno e successivamente aggredito dal ragno pirata con l’aiuto delle potenti zampe anteriori. Una volta ghermita e avvelenata, la preda viene consumata risucchiando i tessuti interni, sciolti dalle secrezioni gastriche prodotte dal ragno pirata. Durante il giorno il ragno pirata si nasconde sotto foglie o ramoscelli ed è quindi abbastanza difficile da trovare. Più facilmente si può osservare il caratteristico sacco delle uova, prodotto in tarda estate. Il sacco delle uova è a forma di goccia, largo circa 4 mm ed è costituito da diversi strati di seta. La parte più interna è un sottile strato bianco di fili sottili, lo strato intermedio è fatto di seta più spessa e resistente avvolta da un ulteriore strato esterno di fili crespi e ispidi. Il sacco delle uova è tipicamente appeso sotto una sporgenza, una foglia o un ramoscello su un sottile filo rigido lungo circa 15 mm. Appendere il sacco delle uova in questo modo può offrire protezione contro i predatori che vorrebbero mangiare le uova, ma non previene il parassitismo da parte di animali come le vespe icneumonidi che possono colpire fino al 40% dei sacchi delle uova. I sacchi ovigeri di solito contengono solo 6-8 uova. I giovani ragni schiudono dopo lo svernamento e maturano entro la fine della primavera e poi costruiscono le proprie sacche di uova, che schiudono durante l'estate. Ero furcata può essere ritrovato tutto l'anno. In Europa sono presenti altre specie di ragni pirata, e tutte presentano uno stile di vita simile. Ero cambridgei ad esempio ha un aspetto simile a E. furcata, ha una taglia più piccola e si ritrova tutto l'anno in ambienti umidi come brughiere o prati allagati. Ero aphana presenta invece quattro gobbe anziché due, si trova ai margini di pinete e cespugli ed è per lo più attivo da aprile ad agosto nelle località più calde. La specie di taglia maggiore è Ero tuberculata, caratterizzata dalla presenza di quattro gobbe di cui due particolarmente grandi. Questa specie si può trovare nelle pinete e negli habitat umidi.    
Perché il ragno pirata è stato scelto come ragno dell'anno?
Il ragno pirata ha sviluppato un modo piuttosto insolito di nutrirsi che lo rende degno di nota. Il caratteristico sacco delle uova offre inoltre la possibilità di attirare l'attenzione sui diversi modi in cui la seta di ragno può essere prodotta e utilizzata in modo efficiente. L’iniziativa del Ragno dell’Anno ha come scopo quello di avvicinare il pubblico ad un gruppo impopolare di animali e di fornire dati interessanti agli studiosi sulla distribuzione delle specie europee. In questo contesto, potete divertirvi a scoprire il Ragno dell’Anno e inviarci fotografie corredate da dati sulla posizione utili a documentare la distribuzione di questa specie in Europa. Il ragno dell’anno è scelto ogni anno da 83 aracnologi di 26 paesi diversi. Il coordinamento del progetto è curato dal Museo di Storia Naturale di Vienna insieme ad ‘Arachnologischen Gesellschaft’ (AraGes) e la Società Europea di Aracnologia (ESA). Christoph Hörweg & Marco Isaia

Europese Spin van het Jaar 2021

Gevorkte spinneneter - Ero furcata (Villers 1789)   De Gevorkte spinneneter, Ero furcata (Villers, 1789), behoort tot de familie met de toepasselijke naam Spinneneters (Mimetidae). Wereldwijd telt deze spinnenfamilie 154 gekende soorten. Daarvan leven er tien in Europa, waaronder negen van het genus Ero. Ero furcata leeft vooral in Centraal Europa, samen met drie andere soorten van dit genus, die bovendien ook alle in België voorkomen: Ero aphana (Vierspitsspinneneter), E. cambridgei (Cambridges spinneneter) en E. tuberculata (Grote spinneneter). De Gevorkte spinneneter is aanwezig in de gehele Palearctische regio. In Centraal Europa wordt de soort veelal gevonden op vlaktes en aan de voet van heuvellandschappen (tot een hoogte van 800 m boven zeeniveau), maar in berggebieden kan ze tot op 1.500 m worden aangetroffen. In Oostenrijk zijn er zelfs meldingen van puinhellingen tot op 2.000 m boven zeeniveau. De typische habitat van de Gevorkte spinneneter in de natuur, is de bodem van verschillende bostypes, maar ook wel onderaan (of soms zelfs al op zekere hoogte van) boomstammen. Daarnaast is de soort te vinden in struiken en warme plekken in bosranden. In meer verstedelijkte gebieden wordt de soort echter ook vaak gevonden op braakgronden, in parken en zelfs particuliere tuinen. De Gevorkte spinneneter wordt niet beschouwd als bedreigd.    
Bultenaar
Het lichaam (poten niet meegeteld) van de Gevorkte spinneneter meet 2,5–3 mm bij de mannetjes en 4,5–4,8 mm bij de vrouwtjes. Het kopborststuk is hoger in het midden en lichtbruin met een kenmerkende zwarte tekening. Het achterlijf is kort en afgerond, ook lichtbruin tot geel van kleur met donkere vlekken en twee stompe bulten nabij de voorkant. De poten hebben meestal duidelijke ringtekeningen en de twee voorste potenparen zijn langer dan de andere.     
Een spin die spinnen eet
De spinneneter voedt zich -zoals zijn naam zegt- enkel met andere spinnen, doorgaans soorten die een web weven. De spin van het jaar bouwt zelf geen web, maar betreedt bewust de webben van voornamelijk kogelspinnen als de avond valt of 's nachts. Daar begint ze dan kundig op de draden te tokkelen en bootst zo een prooi na die in het web verstrikt is. Als de eigenaar van het web dan dichterbij komt, wordt hij door de lange voorpoten van de Gevorkte spinneneter dichterbij getrokken en zelf in een poot gebeten. Daarbij injecteert de spinneneter bliksemsnel wat gif en laat de verbouwereerde kogelspin dan direct terug los. Kogelspinnen zijn immers op zich ook efficiënte 'killers' en dus potentieel gevaarlijk voor de spinneneter. De spinneneter laat dan even het gif zijn werk doen en kan na enkele seconden al veilig het slachtoffer benaderen en leeg zuigen langs het gaatje dat hij maakte bij de eerste beet.    
'Mooiprater'
Bij de algemene Herfstspin gaat de spinneneter nog wat sluwer te werk: daar tokkelt hij op een draad van het web van een vrouwtjes, op dezelfde manier als een mannelijke Herfstspin dat zou doen. Het vrouwtje komt dus dichterbij in de veronderstelling dat ze daar een minnaar zal aantreffen, terwijl ze een gewisse dood tegemoet loopt. Dit is een erg gespecialiseerde en uiterst zeldzame jachtstrategie bij spinnen.    
Druppel aan een stokje
Overdag zit de gevorkte spinneneter met ingetrokken poten verstopt onder bladeren of twijgjes en is daardoor moeilijk te ontdekken. Je zal dan ook eerder zijn typische eicocon tegenkomen, die in de nazomer gemaakt wordt. Die heeft een druppelvorm van ongeveer 4 mm diameter en is opgebouwd uit verschillende zijdelagen. De binnenste is een dun wit laagje dat bestaat uit fijne draden, de draden van de middelste laag zijn dikker en sterker en zijn strak tegen de binnenste laag geplakt. De buitenste laag tenslotte heeft kroezige draden die als prikkeldraad over de cocon gesponnen zijn. Doorgaans wordt de eicocon onder een uitsteeksel, blad of twijg gehangen aan het uiteinde van een dunne, steelvormige draad van ca. 15 mm lang. Door de eicocon op die manier te hangen, blijft hij uit de onmiddellijke nabijheid van een aantal potentiële eirovers, maar het beschermt de eieren toch niet tegen bepaalde sluipwespen die door parasitisme tot 40% van alle cocons kunnen aantasten. Meestal bevat een eicocon maar 6 à 8 eieren. De jongen komen uit na in de cocon te hebben overwinterd. Tegen het einde van de lente zijn ze volwassen en spinnen dan hun eigen eicocon, waar al in de zomer weer jongen uit kruipen. Hierdoor kan de Gevorkte spinneneter het hele jaar gevonden worden.    
Andere Belgische spinneneters
Ons land kent nog drie andere, wat meer zeldzame spinneneter-soorten. Ze hebben alle een vergelijkbare levenswijze. - Cambridges spinneneter heeft ook twee bulten op het achterlijf. Deze soort kan gedurende het hele jaar worden gevonden in natte leefgebieden zoals natte heidegebieden of vochtige graslanden. Deze soort is kleiner dan de Gevorkte spinneneter.  - De Vierspitsspinneneter heeft dan weer toepasselijk vier bulten op zijn achterlijf en wordt onder meer gevonden aan de randen van dennenbos en in struiken. Die soort is veelal actief van april tot augustus op warmere plaatsen. Haar voorkeur voor warmte maakt dat de soort niet zelden wordt gevonden in tal van stedelijke habitats en het door de klimaatopwarming ook al enkele decennia goed doet. Haar Rode Lijststatus "zeldzaam" is dan ook achterhaald.  - De Grote spinneneter heeft ook vier bulten op het achterlijf, maar het voorste paar is opvallend groter, wat haar van de Vierspitsspinneneter onderscheidt. Deze soort kan je ook aantreffen in dennenbossen en natte habitats, maar is effectief de zeldzaamste van de vier genoemde soorten en staat terecht in de Rode Lijst geboekstaafd als 'kwetsbaar'.    
Waarom werd de Gevorkte spinneneter verkozen als Europese spin van het jaar?
Als 'bejager van jagers' heeft de Gevorkte spinneneter een bijzondere voedingsgewoonte ontwikkeld. Eigenlijk is het op zich vreemd dat er nog niet eerder een spinneneter tot soort van het jaar werd verkozen. De gelaagde eicocon met zijn kenmerkende vorm illustreert mooi de verschillende soorten spinnenzijde die spinnen kunnen produceren met het oog op verschillende functies. Met deze keuze van een Europese spin van het jaar, willen we niet alleen een ‘onpopulaire’ diergroep promoten, maar tegelijk hopen we dat een breder publiek de gekozen soort zal melden, zodat onderzoekers nieuwe gegevens ontvangen over de huidige verspreiding van de Gevorkte spinneneter.  Ga dus gerust eens op zoek naar deze intrigerende soort en meldt eventuele waargenomen exemplaren (of hun eicocon) door ze te fotograferen en in te voeren op de meldingssite van Natuurpunt: www.waarnemingen.be.  De Europese Spin van het Jaar wordt verkozen door 84 arachnologen uit 27 Europese landen. De coördinatie van de stemming gebeurt door het Naturhistorisches Museum Wien, samen met het ‘Arachnologisches Gesellschaft’ (AraGes) en de European Society of Arachnology (ESA). Voor België is het de Belgische Arachnologische Vereniging ARABEL die de organisatie op zich neemt.  Christoph Hörweg & Koen Van Keer

Europejski Pająk Roku 2021

Guzoń pajęczarz - Ero furcata (Villers 1789)   Informacje Zwycięzcą tegorocznej edycji European Spider of the Year (ESY) jest guzoń pajęczarz Ero furcata (Villers, 1789). Należy on do szeroko rozmieszczonej rodziny naśladownikowatych  (Mimetidae). Jej polska i łacińska nazwa nawiązują do zdolności mimetycznych, choć należałoby raczej mówić o kryptycznym ubarwieniu. Rodzina Mimetidae liczy 154 gatunki, z czego 10 znanych jest w Europie; 9 z nich sklasyfikowano w obrębie rodzaju Ero. Oprócz naszego zwycięzcy, w Europie Środkowej występują jeszcze Ero alphana (Walckenaer, 1802), E. cambridgei Kulczyński, 1991 i E. tuberculata (De Geer, 1778). Guzoń pajęczarz jest gatunkiem o zasięgu palearktycznym. W Europie Środkowej występuje głównie na nizinach, choć odnotowano go także na obszarach górskich – aż do wysokości 1500 m. W Austrii stwierdzony go nawet na 2000 m n.p.m. Można go spotkać w różnych typach lasów i na ich obrzeżach oraz w zakrzewieniach. Żyje na powierzchni ziemi i na roślinach. Czasami wkracza na niższe części pni drzew. Preferuje ciepłe stanowiska. Jest gatunkiem na tyle rozpowszechnionym, że nie ma statusu zagrożonego. W Polsce E. furcata notowany jest z różnych części kraju. Długość ciała samców waha się od 2,5 do 3 mm, a samic od 4,5 do 4,8 mm. Głowotułów jest wzniesiony w części środkowej, jasnobrązowy z charakterystycznym czarnym wzorem. Odwłok jest dość krótki i owalny, jasnobrązowy do żółtego, z ciemnymi plamami i dwoma guzkowatymi wzniesieniami w części przedniej. Nogi mają ciemniejsze obrączki, a pierwsze dwie pary są dłuższe niż pozostałe. Angielska nazwa (pirate spider =  pająk pirat) odnosi się do zachowania, a zwłaszcza do sposobu polowania. Guzoń własnych sieci nie buduje, natomiast napada na inne pająki. Zwykle wieczorem i nocą wkracza na ich sieci i wprawia je w wibracje, naśladując szamoczącą się ofiarę. Zwabiony właściciel sieci jest atakowany, chwytany w długie przednie nogi i zabijany jadem. Cios zwykle trafia w nogę ofiary. Po uśmierceniu, podobnie jak inne pająki, guzoń trawi ofiarę poza ciałem, a następnie wysysa pożywny koktajl, pozostawiając jedynie pusty oskórek. W Polsce poluje m.in. na gatunki z rodzajów Theridion i Meta. W ciągu dnia guzoń siedzi z podkurczonymi nogami, ukryty po spodniej stronie liści, więc trudno go dostrzec. Łatwiej znaleźć charakterystyczne kokony z jajami; są w kształcie kropli o średnicy ok. 4 mm, a ich ścianki tworzy kilku warstw przędzy. Warstwa wewnętrzna zbudowana jest z delikatnych białych nici, środkowa z nici grubszych i gęsto utkanych, a zewnętrzną – z poplątanych, mocnych włókien. Kokon wisi pod liściem albo na patyczku, na cienkiej i sztywnej nici długości ok. 15 mm. Ma to chronić przed drapieżcami, choć osy z rodziny Ichneumonidae atakują nawet do 40% kokonów. W kokonie jest tylko 6–8 jaj, a młode wykluwają się po przezimowaniu, pod koniec wiosny osiągają dojrzałość płciową, kopulują i składają kokony, z których w ciągu lata wykluwają się młode. W ten sposób osobniki Ero furcata można znaleźć przez cały rok.   Dlaczego Ero furcata wybrano pająkiem roku 2021? Najważniejszym powodem jest jego “bandycki” sposób życia i polowania. W Europie podobnych gatunków jest niewiele. Powodem drugim jest charakterystyczna budowa kokonu, który jest ilustracją rozmaitych zastosowań przędzy. Podobnie jak w latach poprzednich, badacze, którzy dokonali wyboru, pragną zwrócić uwagę na mniej znane gatunki pająków, które jednocześnie wykazują interesujące aspekty biologii. Mamy nadzieję, że powyższy opis i fotografia pozwolą naszego zwycięzcę rozpoznać, a przez to zdobyć aktualne informacje o jego biologii rozmieszczeniu, a do sieci trafią fotografie guzonia i jego kokonów.   Wybór Europejskiego Pająka Roku 2021 został dokonany przez 84 arachnologów z 27 krajów Europy. Koordynatorem głosowania było Natural History Museum of Vienna, we współpracy z Arachnologischen Gesellschaft (AraGes) i European Society of Arachnology (ESA).   Christoph Hörweg & Marek Żabka

Årets spindel 2021

Skogskaparspindel - Ero furcata (Villers 1789)   Information   Skogskaparspindeln, Ero furcata (Villers, 1789), tillhör spindelfamiljen kaparspindlar (Mimetidae). Av kaparspindlar är 154 arter beskrivna. I Europa är 10 av dessa funna, nio av dem tillhör släktet Ero. Förutom skogskardarspindeln finns sumpkaparspindeln, Ero cambridgei Kulczynski, i Sverige. Ytterligare två arter är på spridning norrut och kan förväntas att snart komma till Sverige snart, nämligen Ero aphana (Walckenaer, 1802) och E. tuberculata (De Geer, 1778), som båda närmast är funna på några ställen i Danmark. Kanske finns de redan i sydligaste Sverige. De övriga arterna finns längre söderut, vid Medelhavet.   De fyra arterna av kaparspindlar som finns i Central- och Västeuropa kan delas upp i två grupper med två arter vardera genom att räkna antalet pucklar på bakkroppen. De i Sverige funna två arterna har två små pucklar, medan de två som bara finns lite längre söderut har fyra pucklar varav det ena paret är större.   Hos honan av skogskaparspindeln är kroppslängden normalt 3-4 mm, hos hanen 2,5-3,0 mm. Framkroppen är ljusbrun och har en karakteristisk svart teckning (se bilden). Bakkroppen är kort och förvånansvärt hög, sfärisk välvd. Den är ljusbrun till gulaktig med mörka fläckar och två trubbiga pucklar i främre delen. Benen är ganska korta och de två främre benparen är längre än de bakre. Sumpkardarspindeln är mycket lik men något mindre, honan oftast 2,5-3,5 mm, hanen ca 2,5 mm. Båda arterna är variabla i färg och mönster och därmed svåra att skilja. Säkrast skiljs de närstående arterna på parningsorganen. För att skilja våra två arter brukar mönstret på framkroppens bröstplåt (sternum) kunna skilja dem åt. Detta mönster varierar mellan olika individer, men har också vissa artskillnader. Hos sumpkardarspindeln är sternum mörk med ett ljust avlångt band som är vidgat framåt, hos skogskardarspindeln finns förutom detta också några ljusa bandstrålar som går snett utåt baktill på sternum.   Vanligast av kaparspindlarna är skogskardarspindeln, Ero furcata. Den finns i Europa och norra Asien. I Sverige är den vanlig norrut till Dalälven och en bit upp längs norrlandskusten. Enstaka fynd finns också i det inre och längre norrut i Norrland. Sumpkardarspindeln, Ero cambridgei, har i stort sett samma utbredning i Sverige och i resten av Europa och Asien. Den är inte lika vanlig i större delen av sitt utbredningsområde, men är den vanligare längst i väster som i Storbritannien. Skogskaparspindeln hittar man i skogar, både löv- och barrskogar, i skogsbryn och i öppnare miljöer; ofta där solen värmer upp. Där påträffas den ofta i förna och mossa på marken, och också på gräs och örter, under löv på grenar och ibland på trädstammar. I dessa miljöer är den vanlig, påträffas ibland i andra miljöer, men ses inte så ofta då den lever ett undanskymt liv. Sumpkaparspindeln finns i fuktigare och mer öppna miljöer som kärr, mossar och andra våtmarker, men kan även påträffas på torrare ställen, särskilt om luftfuktigheten är hög. Det går bra för båda arterna och de är varken hotade eller rödlistade. Dessa kaparspindlar kan hittas året runt.   Ero aphana, den fyrpucklade kaparspindeln, lever på solvarma platser, även i samhällen, och är aktiv från april till september. Ero tuberculata, den större kaparspindeln, som också har fyra pucklar. Denna sällsynta art kan också hittas på solvarma ställen, men senare på året, under sensommar och höst.   Kaparspindlarna fångar som byten enbart nätbyggande spindlar. De bygger inget eget nät, trots att de är nära besläktade med de spindelfamiljer som bygger nät. På kvällen eller natten besöker de nät av klotspindlar, käkspindlar eller i vissa fall andra nätbyggande spindlar, där de fejkar att de är ett bytesdjur som har fastnat i nätet eller är en intresserad hane som uppvaktar en hona genom att dra i fångstrådarna. Nätägaren, som lockas av detta, grips med de långa taggförsedda frambenen, blir biten i ett ben, förlamas och sugs ut av kaparspindeln.   Under dagen sitter den lilla skogskaparspindeln, ofta med benen indragna, väl dold under löv och grenar, eller på marken. Den är därför inte lätt att upptäcka. Däremot är den karakteristiska kokongen, som tillverkas i slutet av sommaren, lättare att hitta. Kokongen är svagt droppformad, runt 4 mm i diameter. Den består av flera lager av olika spindelsilke: längst in, närmast de fåtaliga äggen, som oftast är endast 5-8 stycken, ett vitt tunt lager av fint silke, utanpå detta ett mellanlager av grovt, fast silke, placerat tätt över det inre lagret, och ytterst ett tjusigt skyddsskikt av böjda, glesa trådar. Kokongen är vanligtvis fäst med en ca 15 mm lång, styv tråd under ett utsprång, löv eller grenar.  Denna anordning kan ses som ett skydd mot äggpredatorer, men hindrar inte parasitisering av parasitsteklar, som kan angripa äggen och förstöra dem i upp till 40% av kokongerna. De unga spindlarna kläcks efter vinterdvala och blir vuxna under senvåren och bygger sedan sina egna kokonger, vars nykläckta ungar sin tur kommer att lämna nästa vår.     Varför röstades skogskaparspindeln fram till Årets europeiska spindel? Som ett "rovdjur bland rovdjuren" har kaparspindlarna utvecklat en udda och anmärkningsvärd födostrategi. Också den säregna och karakteristiska kokongen visar på en mångsidig användning av spindelsilke och effektiv produktion och bearbetning. Så det är egentligen ingen överraskning att en representant för denna spindelfamilj har blivit utsedd till ”Årets europeiska spindel” (the European Spider of the Year).   Valet av årets spindel är för att sätta en mindre populär djurgrupp i rätt ljus, och samtidigt ett sätt att uppmuntra till att hitta, fotografera, rapportera och att öka kunskapen om kaparspindlarna.   "Årets europeiska spindel" valdes av 84 araknologer från 27 olika europeiska länder. Samordningen av valet sker på Naturhistoriska museet i Wien, i samarbete med Arachnological Society (AraGes) och European Society of Arachnology (ESA).   Christoph Hörweg & Lars J. Jonsson